اشعار

دوبـاره شـنـیـدی تـو آهـم خـدا            نـدیـده گــرفـتـی گـنـاهـم خــدا
کـریـمـانـه، بـی‌مـنّــتـم داده‌ای            سـر سـفـره‌ات باز، راهـم خدا

در خـشکـسالی‌ام به گـلسـتان رسیده‌ام            قحـطی زده به رحمت باران رسیده‌ام

عمری ست غـرق لـذت مستانه بوده‌ام            امشب ببین که زار و پشیمان رسیده‌ام

(روضه) دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم همه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عطشان حسین

دارم به دست لطفت چشم رجا دوباره            تا آسـمان رسیده، دست دعـا دوباره
با اشک توبه کردم، این کوزه را شکستم            آغـوش باز کردی گـفتی بیا دوباره

ای راز سـر به مُـهـر دلِ بـی‌قـرارهـا            ای حـرف آخــر هـمـۀ سـر بـه دارهـا

از آن زمان که جبر در عالم نبود، بود            در اخـتــیـار تــو دلِ بــی‌اخـتـیــارهـا

خبر آمد رمضان است خـدا، می‌بخشد            بی‌کم و کاست و بی‌چون و چرا می‌بخشد

معصیت کارتـرین بـاشی اگر با تـوبه            وسـط بـزم منـاجـات و دعـا می‌بخـشد

رسیدم مرا غـرق احسان کنی            جـهـان مـرا نـور بـاران کـنی
مـرا در خـیــابـان تـنــهـایـی‌ام            پریشان تر از هر پریشان کنی

هر چند که در زندگیم رنگ خدا نیست            اما به لـبم سوی خـدا غیر دعـا نیست

آنکس که بود اهـل بکـا، می‌شود آزاد            صد حیف که بر دیده و دل حال بکا نیست

ز فرط معصیت آهم به سینه کاری نیست            میان آیـنـه‌ام نـقـشی از نگـاری نیست
قــسـاوت دل آلــوده، کــار دسـتــم داد            دگر ز دیده‌ام اشک زلال جاری نیست

با لب خـشکـیده هر دم یاد سـقا می‌کنم            روزه‌ام را با سلامی بر شما وا می‌کنم
با صدای ربنا هر دم به هنگـام وضو            نام زیـبای تو را آهـسته نجـوا می‌کنم

توبه‌ام توبه نشد هر چه که همّت کردم            من به ستاری تو سخت جسارت کردم

هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی            بی‌حـیاتـر شده با نـفـس رفـاقـت کردم

در آتش هـوا و هـوس دل سیـاه شد            ساعات عمر من همه خرج گناه شد

خیلی گناه کردم و خیلی عوض شدم            اوقـات خـوبِ زنـدگی من تـبـاه شد

بساط عـاشقی ما به پاست این شب‌ها            زمـان آشـتی بـا خـداسـت این شـب‌ها

گـنـاهـکـار قـدیـمی دوبـاره بـرگـشـته            صدای زمـزمه‌ها آشناست این شب‌ها

سفره داری که به من اذن ضیافت داده            بـار دیـگـر به گـدا لـقـمـۀ عـزّت داده

ماه شعبان و رجب رفت و به من گفت کسی            رمضان آمده و حق به تو فرصت داده

وقـتـی هـلال مــاه خــدا آشـکــار شـد            مـاه خــدا، امـام زمـان روزه دار شـد

طوبای خیر و برکت شعبان به گُل نشست            قـرآن شـکـوفـه داد و زمـان بهـار شد

آخرین شبهاست کم کم رفع زحمت می‌کنیم           جیبمان خالیست احساس خجالت می‌کنیم
بیـن مسجد بیـشتر بـا خود تعلق می‌بریم           حق صاحبخانه را کمتر رعایت می‌کنیم

به پاى درد و دل بنده چـاه کم آورد            مـقـابـل جـگـر مـن کـه آه کـم آورد
به پیش هیچ کسى کج نگشت گردن من            ولى مـقـابـل ایـن بـارگـاه کـم آورد

من با تو بـال و پـر گـرفـتـم یا الهـی            کِـی دامـن دیـگـر گـرفـتـم یـا الـهـی

ده مرتـبـه نـام تـو را با اشـک بُـردم            قـرآن به روی سر گـرفـتـم یـا الهـی

شب قـدر است بـیـا قـدر بـدانـیـم کمی            خـانـۀ دل ز گـنـاهـان بـتکـانـیـم کـمی

شعله افتاده به مُلک دلـم از فرط گـناه            دوست را از دل این شعله بخوانیم کمی

شب قـدر است و قـدر آن بـدانـیم            نـماز و جـوشن و قـرآن بخوانیم

به درگـاه خـدا غــفـران و تـوبـه            به شـرطی که سر پـیـمان بمانیم